Sonetler

112

Alnıma vurulmuş qara damğanı

Örtür rəhmin, sevgin şəfəq saçaraq.

Göy ot da gizlədir yerdə nöqsanı,

Yaşıl bir örpəyə bürünür torpaq.

Sən mənim yeganə böyük dünyamsan,

Yaxşımı, pisimi özün de mənə.

Yoxdur səndən qeyri könlümə həyan,

Polad inamımı sındırmaz heç nə.

Böhtan səhrasında qalsam da belə,

Artıq hiss etmirəm heç bir hədəni, —

Karam gürzə kimi bu gündən belə,

Təkcə bu təsəlli yaşadır məni:

Qəlbimdə əbədi tutubsan qərar,

Sənsiz dünya mülkü məzardır, məzar.