Sonetler

120

Oldu qəddarlığın mənə bir kömək,

Duydum, hiss elədim dərdi, qüssəni.

Dəmirdən, poladdan deyildir ürək;

Öz suçum ikiqat bükübdür məni.

Bir zaman sarsıldın haqsızlığımdan,

Gördün cəhənnəmin məşəqqətini.

Zülüm eyləməyə alışdım yaman,

Vaxt olmadı biləm cinayətini.

Ah, o soyuqluğun zülmət gecəsi

Göstərdi ağırmış həqiqi kədər.

Bitişər qəlblərin sınmış şüşəsi,

Peşmanlıq məlhəm tək çəkilsə əgər.

Men qəmi unudum, sən qubarını,

Yuyaq bir-birimizin günahlarını.