Sonetler

139

Heç vaxt məcbur etmə, sevimli gözəl,

Haqq verim mən sənin haqsızlığına.

Qəlbimi sözünlə yaralama, gəl,

Dağla baxışınla mərdi-mərdanə.

De, kimi sevirsən, o xumar gözlər

Üzümə baxmaqdan çəkinir hər dəm.

Kələk nəyə lazım, baxışın — xəncər,

Qarşısında çətin dayana billəm.

Ah, yaxşı bələdsən gözlərinə sen,

Əzabı göynədir vəfadarmı.

Mənə rəhm eyləyib aman verirsən,

Baxıb öldürürsən başqalarım.

Məni qəm içində saxlama dustaq,

Öldür baxışınla özümü ancaq.