Sonetler

99

Baharda qınadım bənövşəni mən;

Oğurlayıb sənin gül çələngini,

Alıb saf ətrini saf nəfəsindən,

Zərif yanağından — gözəl rəngini.

Əlindən ağlığı qaçıb zanbaq,

Kolda qızılgüllər tutulub yaman,

Biri qorxusundan olub ağappaq,

Biri odlanıbdır utandığından.

Üçüncü, görünür, tərpənib zirək,

Həm ağdır, həm aldır, həm xoş qoxulu,

Onu da qurd yeyir tənbeh edərək,

Dünyada cəzasız qalmır bir oğru.

Hər gül bir cür çalıb sənə çəngini,

Alıb ya ətrini, ya da rəngini.