Sonetler

151

Ağıl məhəbbətdən yaranır, fəqət

Məhəbbət dərk etmir ağlın sözünü.

Açma qüsurumu, ey gözəl afət,

Günahkar edərsən özün özünü.

Sən məni ataraq etdin pərişan,

Axır sövq elədin bu xəyanətə.

Ruhum bədənimi çıxardı yoldan,

Qurşandım ən çılğın eyşə-işrətə.

Adın çəkiləndə, can atıram mən

Baxım zəhmətimin gözəl bənna.

Yazıq bir qul kimi durub yenidən

İstəyirəm düşüm ayaqlarına.

Sevən gah alçalar, gah da yüksələr,

Ağıl məhəbbətə neyləyə bilər?!