Паром празь Ля-Манш

Аднойчы прачнецца тэлефон,

што гаварыў некалі

тваім голасам,

прачнецца на мансардзе,

якую,

утульна ўладкаваўшыся

паміж попелкай

і томам «Махабхараты»,

вартуе

масянжовы Буда,

на мансардзе,

якая ў тое лета

была кансьпіратыўнай кватэраю

матылькоў-крапіўнікаў,

на мансардзе,

якой даўно няма,

на мансардзе,

якую

адчыняе ў сьвет

геаграфічная мапа Эўропы

на ўсю сьцяну,

і,

валяючыся ў ложку,

мы выбіраем на ёй

краіны і гарады,

да якіх яшчэ далей,

чым да маладзіка,

што да замарачэньня гушкаецца

на ясені за вакном,

над лавачкай, дзе

мы хацелі ператварыцца

ў дрэвы,

каб спыніць

бурштынавае імгненьне

таго вечара,

і прыдумалі з гэтай прычыны

ерэтычную малітву,

вартую вясёлага аўтадафэ

на Высокім рынку,

што была запісаная

тваім рок-н-рольным почыркам

і схаваная між старонак

старадаўняе кнігі,

каб спыніць

бурштынавае імгненьне

таго вечара,

калі сьвет быў неўміручы,

як перад шостым днём

тварэньня.

Аднойчы на той мансардзе

прачнецца тэлефон,

што гаварыў некалі

тваім голасам,

і я

здыму слухаўку.