Паром празь Ля-Манш

Надзейны смак маміных смочак

ля вакна зь відам на

ператвораны ў вар’ятню

кляштар францысканаў,

смак вады дзьвінскае лукавіны,

якая рыхтавала мне

цёплае месца сярод сваіх

тапельцаў,

ледзянцовы смак вуснаў

юнай распусьніцы

пад перакуленым у вербалозе

чоўнам,

смак першага глытку

схаванай бабулінай самагонкі,

горды смак крыві

з разьбітых у бойцы

з зарэчнай шпаною

кулакоў,

гаючы смак ветру,

адной зь нешматлікіх,

як зазначыў калега Камю,

чыстых рэчаў,

марскі смак жаночага лона,

смак бясконцасьці,

што кладзецца на вусны

ў зімовыя месяцавыя ночы...

А з будучыні

ўжо ляціць насустрач

тая,

чый пацалунак,

як вясёлка над жыцьцём,

тоіць у сабе

ўсе знаёмыя і нязьведаныя

смакі зь іх адценьнямі,

тая,

якой вядомыя ўсе мае шляхі й сховы,

тая,

што кожную хвілю гатовая

грацыёзна апусьціцца

на маё плячо.