Паром празь Ля-Манш

У панядзелак

сьвяціла сонца, і

твае грудкі

пахлі лявандаю,

а прыклаўшы да іх вуха,

можна было пачуць

бурштынавую музыку

Грыга.

У аўторак

церусіў дождж, і

твае грудкі

купаліся ў водары язьміну,

а смочкі таілі смак

вішнёвага лікёру.

У сераду

было хмурна, і

я параўнаў

твае грудкі

зь дзьвюма козачкамі

на зялёным схіле

вінаградніку —

бо яны частавалі мяне

мускатным віном.

У чацьвер

усхадзіўся вецер,

а пад атласнай скураю

тваіх грудак

пералівалася

лютневая мэлёдыя

невядомага кампазытара

XVI стагодзьдзя,

кантрапунктам якой

быў дымок

ляснога вогнішча,

якім цягнула

з-пад пашак.

Сёньня

грудкі ня пахлі нічым —

напэўна таму,

што гэта былі

не твае грудкі.