Паром празь Ля-Манш

Аддаўшыся

сонечнаму ветру,

ты йдзеш

над праспэктамі й пляцамі,

усьміхаючыся

сустрэчным чайкам

і пасылаючы

паветраныя пацалункі

п’яніцам на лавачках

каля помніку

пралетарскаму пісьменьніку.

Ты йдзеш

над гэтым горадам

і гэтым жыцьцём,

і мой позірк

падтрымлівае цябе

больш надзейна,

чым любы балянсір.

Ты ніколі не даведаесься,

што аднойчы,

калі ты аступілася

і адчула

абыякавае дыханьне

лянівага зьвера бездані,

я хацеў

адвесьці вочы.