Паром празь Ля-Манш

Цябе звалі Бася,

а цалкам — Басота

(1992—1995),

і я магу прызнацца,

што любіў цябе значна больш,

чым абсалютную большасьць

вядомых мне дзьвюхногіх істотаў.

(Тлумачэньні прагучаць пераканаўча,

але банальна.)

Я складаў табе

пацьверджаныя сумнеўнымі пячаткамі

радаводы —

ад стрыечнай сястры

коткі бэльгійскае каралевы

і ад бабулі ўлюбёнага ката

далай-ламы.

Я выдумляў табе

экзатычныя пароды —

ад тыбэцкай барсістай

да радзівілаўскай белагрудкі,

якою ты афіцыйна лічылася

апошнім часам,

хоць была ўсяго толькі

дачкою вясковае рыскі,

якая падгуляла

з тутэйшым сібірскім эмігрантам.

Ты церлася аб ногі маіх таямніцаў

і даверліва ўладкоўвалася

ў іх на каленях.

Нажлукціўшыся віна,

я чытаў табе свае вершы,

абзываючы знаёмых творцаў

графаманамі і ананістамі,

а ты,

круцячы вавёрчыным хвастом,

глядзела на мяне дакорліва,

як жонка.

Рыжы дваровы кот

залазіў на таполю

да вышыні чацьвертага паверху,

ты ўскоквала на парэнчы гаўбца,

і вы маглі гадзінамі

неадрыўна глядзець адно на аднаго

лімонавымі вачыма.

Гэта быў твой першы раман.

Ты любіла сядзець паміж кніжак

на маім пісьмовым стале,

беспамылкова займаючы сваю нішу

ў паставе вусатага сьфінкса,

пільна ўглядаючыся

ў мае сінія герогліфы і

старанна прыціскаючы

трохкалёрнаю лапкай

кожны сьпісаны аркуш.

Ты памерла

на пыльным гарышчы

сярод польскіх падручнікаў

і заходнебеларускіх календароў.

(Маючы ахвоту,

у тваім сконе лёгка знайсьці

нешта сымбалічнае.)

Магчыма, у астатняе імгненьне

ты ўспомніла

пра мяне.