Паром празь Ля-Манш

Сёньня ўначы

я быў надзелены талентам

чытаць чалавечыя думкі,

і, можа, у гэтым

не было б нічога незвычайнага,

каб мая здольнасьць

не мяняла да непазнавальнасьці

маіх знаёмых,

але нават у тым выпадку,

калі ўладальнік падбародка

рымскага легіянэра

ператвараўся ў пяшчотную

дзяўчыну

з сапфіравымі завушніцамі,

я дакладна ведаў,

хто ёсьць хто,

і з прычыны прыроджанай

пэдантычнасьці

склаў вялікі сьпіс тых,

з кім павінен сустрэцца,

каб упэўніцца, што

яны таксама падуладныя

зьменам.

У параўнаньні з чытаньнем думак

здатнасьць лётаць

выглядала даволі банальна,

хоць у небе я пачуваўся

яшчэ не зусім упэўнена

і мяне настаўляла

мая даўняя сяброўка —

адзіная істота,

якая не зьмяніла свайго аблічча

(я пакутаваў ад здагадак,

якім яна бачыць мяне,

бо падазраваў, што спадарожніца

ўмее ня толькі лётаць).

Мы доўга ляцелі над местам і,

спалохаўшы закаханых катоў,

селі на дах

змрачнаватай старой камяніцы,

схаваны замшэлым парапэтам

з грыфонамі,

што нядобра касавурыліся

на нас,

нэрвова чысьцячы пёры,

і мая сяброўка растлумачыла:

сюды зьлятаюцца

такія, як мы.

Далёка ўнізе

шумела места,

а там,

каля цёплага коміну,

было ціха і ўтульна,

толькі раз-пораз

шамацелі крылы,

бо зь неба апускаліся

новыя пары.

Яны выгуквалі свае нумары

і займалі чаргу;

хутка я зразумеў,

каго мы чакаем.