Паром празь Ля-Манш

У старадаўнім парку

графаў Ельскіх

у апошнюю нядзелю кастрычніка

я сустрэў ліпу,

якая насамрэч

была зусім ня дрэвам,

а дыярыюшам

яшчэ аднаго нашага году

з дакладнай колькасьцю

падлічаных ветрам лісьцяў,

на авэрсах якіх

зьнікалі

ў замкнёным тунэлі

празрыстага даўкага часу

нашы закадзіраваныя

ў залацістых эпітэліях

дні —

дзень,

калі мы адкрылі ў мяне

рабацінку,

ўрачыста прысвоіўшы ёй

інтымнае імя,

як астраномы даюць імёны

невядомым зоркам;

дзень,

калі я зразумеў,

чаму лётаюць

Шагалавы закаханыя

(разгадку шукайце

ў анамаліях

віцебскага рэльефу);

дзень,

калі ты не пасьпела

адбараніцца ад мяне

ў паганскіх полацкіх лугах,

густа населеных

сылюрыйскімі кузуркамі,

якія...

Вохрыстыя рэвэрсы

прысьвячаліся нашым начам

і таму

занадта часта

заставаліся цнатлівымі,

нібы стос паперы

на стале ў памерлага ўвосень

паэта

з мухай-тапельніцай

у яго астатнім келіху,

аднак узгадай:

там занатаваныя

ноч,

калі мы любіліся

на зэбрастым мангальф’еры,

што ледзьве пасьпеў узьляцець

над расчараваным натоўпам гледачоў;

ноч,

па-над якою

вырабляў рызыкоўныя піруэты

двухмясцовы самалёцік,

здатны на доўгія бесьперасадачныя

рэйсы

ў экзатычныя краіны

паблізу тропікаў

Раку і Казярогу;

ноч,

калі ты сьвяцілася на прасьцінах

роўным матавым сьвятлом

вялікага цёплага сьветлячка

з падфарбаванымі віном

жаночымі вусікамі,

якія...

Сутоньвалася,

і пажоўклай чародкаю

раставалі ў часе

нашы непражытыя дні —

у горадзе,

дзе заўсёды цьвітуць каштаны,

а раку вартуюць

лятучыя патрулі

грудастых шэрых чапляў;

на высьпе

з антычным радаводам,

запісаным

у храмах Афрадыты Кіпрыды

мінойскімі пісьмёнамі;

на гістарычнай радзіме

качканосаў і кенгуру,

якіх мы будзем гадаваць

на ўласнай фэрме

ў ваколіцах Сыднэю,

слухаючы вечарамі музыку,

якая ўжо гучыць

у старадаўнім парку

графаў Ельскіх

у апошнюю нядзелю

кастрычніка.