Мой табар


Колы,

стамлёныя яшчэ ў мінулым стагодзьдзі,

наракаюць на лёс

срэбнай ад пылу кібітцы

з трыма нажавымі ранамі.

Вецер

прыносіць зь зялёных яроў

насьцярожаныя пахі чужога жыцьця,

узброеныя адглянсаванымі кіпцюрамі.

Агонь

згаладала смажыць мяса,

узятае ў бестэрміновы крэдыт

у вечаровай вёсцы

зь ненадзейнай аховаю зь сініх мальваў.

Віно

хвалюецца ў біклазе,

альтруістычна дакляруючы цёплую ноч.

Жанчыны

бязважка заміраюць

у карункавых пярынах папараці,

што да першых прымаразкаў памятае

іх салодкія стогны.

Матылькі-аднадзёнкі

лянуюцца падымацца з красак,

якія я зьбіраю

сваім аднадзёнкам-абраньніцам.

Мужчыны

сноўдаюць па ўзьлеску з стрэльбамі,

упэўненыя, што мае жанчыны

належаць ім.

Няхай у табары застаўся я адзін,

але

ластаўкі

яшчэ садзяцца

мне на плечы.

Загрузка...