Паром празь Ля-Манш

Я так і думаў:

тут амаль ніхто

(калі не лічыць мяне)

не гаворыць па-беларуску,

але,

каб ты была са мною,

гэты дробны недахоп

імгненна ператварыўся б

у велізарную перавагу, бо

ў гушчыні палюбнай публікі

мы маглі б гаварыць пра нашы пачуцьці,

не саромеючыся самага патаемнага

(ты ведаеш, якія вострыя адчуваньні

могуць падараваць проста словы),

за выняткам таго,

што нельга казаць нават шэптам у ложку —

пагатоў, мы з табою схільныя да прымхаў і

часта стукаем тры разы па дрэве.

Наш карабель

(па-тутэйшаму — ferry, альбо boat-ship)

гайдае ўсё мацней, і ўжо ёсьць

першыя ахвяры марское хваробы.

(Дзякуй богу, што я —

з банальнай прычыны

адсутнасьці фунтаў —

не нажлукціўся піва

ў карабельным бары.)

Манэтаў у кішэнях

яшчэ хапіла б на званок табе,

толькі я ўспомніў пра розьніцу ў часе.

(Цікава, хто пражыў гэтыя дзьве гадзіны

замест мяне?)

Порт Ramsgate

выдае з мора на шыкоўныя дэкарацыі

да фільму «Каханка францускага лейтэнанта»

паводле раману жыхара гэтае выспы Дж. Фаўлза.

Я не казаў табе, што

білет у Ramsgate

(разам з сваім тэлефонам)

дала мне ў Менску дзяўчына

зь зялёнымі, як сёньняшні Ля-Манш, вачыма,

якую я ахвотна

запрасіў бы павячэраць удваіх,

калі б на сьвеце не было

цябе.

За прыбярэжнымі кулісамі

рыхтуецца да выхаду мытнік

з шэксьпіраўскім імем Рычард,

які дзякуючы рудой барадзе

прыме мяне за хлапца

з Ірляндзкай Рэспубліканскай Арміі.

Але ўсё скончыцца памысна,

калі не лічыць спазьненьня на вакзал «Victoria»,

дзе ўчора ірляндцы

мімаходзь апусьцілі ў сьметніцы

чарговую партыю бомбаў,

замаскаваных пад порцыі плямбіру,

каб два чалавекі

ўжо ніколі не змаглі трапіць у Эўропу,

а яшчэ адзін

здолеў бы наведаць яе

ў камфартабэльным вазку для бязногіх.

Усё скончыцца памысна:

я хутка прывыкну да левабаковага руху

(урэшце, гэта пустая фармальнасьць,

бо ўсе мы, згадзіся,

рухаемся ў адным кірунку,

хоць часам нам з табою ўдаецца

рухацца насустрач адно аднаму

і нават сустракацца);

у тэрарыстаў будуць велікодныя вакацыі;

я пакажу, як прайсьці на Holden Road

пажылой мурынцы з Вэст-Індыі, і за гэта

мяне нязлосна цапне за нагу

пародзісты брытанскі сабака

невядомае мне пароды;

голуб з Trafalgar Square

на знак асаблівага даверу

пакіне белы кружок

на маім зялёным швэдры

(у Менску

адзін абазнаны габрэй скажа, што

апрача зялёнага швэдра ў мяне зялёная аўра;

я не прамінаў бы падзяліцца гэтымі зьвесткамі

зь зеленавокай менскай касіркай —

калі б на сьвеце не было цябе),

і калі я зноў падымуся на boat-ship,

Англія здасца мне

ўтульным зялёным хутарам,

дзе можна было б затрымацца яшчэ на тыдзень,

каб там больш гаварылі па-беларуску,

прынамсі — ты.