Паром празь Ля-Манш

У бабулінай прыдняпроўскай вёсцы,

дзе ціха жывуць

мае дзіцячыя радасьці

і грахі,

дзе ў палове хатаў

начуе вецер

ды марцуюць зьдзічэлыя каты

(іх усё ж ня варта блытаць

з душамі гаспадароў),

сёлета зьявіліся

новыя жыхары.

У нецьвярозы нядзельны адвячорак

за тыдзень да яблычнага Спасу

прыйшлі з станцыі

мужчына й жанчына

з адной абшарпанаю валізкай —

жалезныя набойкі на кантах.

Яны выбралі

пустую хату

каля Ільлюцінай крыніцы,

дзе стаяла некалі лазьня,

у якой я ўпершыню саграшыў

зь дзяўчынкаю-аднагодкай,

і атабарыліся там,

завесіўшы вокны

замест фіранак

старымі газэтамі

з партрэтамі Гарбачова.

Кажуць,

яны размаўляюць

на нейкай тарабарскай мове.

Кажуць,

яны пішуць нешта

ў вучнёўскіх сшытках,

уладкаваўшыся на сонейку

каля рэчкі.

Кажуць,

яны ўкленчваюць штораніцы

перад Ільлюцінай крыніцаю

і моляцца на ваду,

а потым

цалуюцца й ідуць у хату

любіцца:

ён — сівы як лунь,

а яна — маладая.

Кажуць,

яны зьбеглі

з магілеўскае вар’ятні.

Кажуць мне ўсё гэта

сваякі і суседзі

і просяць

пазваніць куды сьлед,

каб прысылалі машыну.

Гляджу я ўраньні праз рэчку

на дзьве постаці

ля Ільлюцінай крыніцы:

стаяць яны на каленях,

а потым

бяруцца за рукі і

ідуць у хату.

Можа, і я

прыйду калі-небудзь з станцыі

з пашарпанаю валізкай

перад яблычным Спасам.