Паром празь Ля-Манш

Існуюць розныя погляды

на тую самую зьяву:

хтосьці перакананы, быццам

Сімяон-стоўпнік

ускараскаўся на верхатуру

з адзінай мэтаю —

каб зручней было

пляваць на мінакоў;

хтосьці пэўны, што

дакладнае паўтарэньне дзён,

калі наступны

ёсьць копіяй папярэдняга,

дыктуе неабходнасьць

рыхтавацца да адступленьня

на зыходныя пазыцыі.

Я гатовы згадзіцца

зь дзьвюма першымі вэрсіямі,

але ўжо не зьбіраюся

ратавацца ўцёкамі

з гэтага лябірынту аднолькавых дзён,

бо іх сьцены берагуць

беззаганную постаць

паганскае багіні,

якой маліліся ў бярозавых гаях

твае і мае продкі;

бо гэтая люстраная бясконцасьць

вартуе нязьменна гульлівую

блакітнавокую ўвагу,

па-за чыёй акваторыяй

лявандавы водар,

што ад чэрвеня заблытаўся

ў тваіх валасах,

страціць азонавую сьвежасьць,

якую я зьбіраюся

закаркаваць у бутэльку

з тонкага бэзавага шкла,

напісаўшы на этыкетцы

дзень і год,

калі я зрабіў адкрыцьцё, што

разнастайнасьць здольная таіць

сьмяротную небясьпеку,

а лябірынт паўтарэньня,

як добрае віно,

надае звыклым рэчам,

сытуацыям і пачуцьцям

новы аб’ём,

калі нават гукі

набываюць колер і форму,

і твой званок у дзьверы

асыпаецца на паркет

вадаспадам валошкавых шарыкаў,

а вітальны сьмех

мáе колеры й вусатыя абрысы

маёй рыскі, якая —

адзіная з усіх дзьвюх-

і чатырохногіх істотаў —

любіла, адрозна ад цябе,

засынаць у мяне на грудзях;

пакуль я дзялюся з табой

гэтым адкрыцьцём,

па пакоі разыходзяцца

канцэнтрычныя кругі

колеру азёрнай завоіны,

населенай гарлачыкамі

і вірлавокімі стрэлкамі,

адкуль,

як зь вялізнага акварыюму,

за намі вядуць назіраньне

дзьве залатыя

рыбіны-тэлескопы.