Паром празь Ля-Манш

Пытаю дарогу

на старасьвецкіх могілках

ля сіняй бухты.

Будзе кавалак цёмнае брукаванкі,

кажа сівы камяняр,

што высякае на помніку

літары,

потым кавалак брукаванкі ружовае,

а за крыжам з чорнага граніту —

тры прыступкі

да

вашае

магілы.

Будуць кіпарысавыя прысады,

кажа стары садоўнік,

што падразае галіны,

потым лістоўніца сярод дроку,

а за ёю —

тры прыступкі

да

вашае

магілы.

Зайздрошчу старым:

няма ў мяне іхніх прыкметаў.

Цешуся,

бо прыкметы мае —

да

самых

прыступкаў —

мне аднаму належаць.