Паром празь Ля-Манш

Калі апошняя хваля

вынесе нас на бераг

скамечанага ложка,

мы запоўнім

пярэрву адліву

дзьвюма цыгарэтамі

і ціхай размоваю,

зьдзіўляючыся, што

не развучыліся гаварыць

на зразумелай іншым

мове.

Ты скажаш:

цела ня мае таямніцаў —

адно сакрэты,

інстынкты,

рэфлексы,

маленькія хітрыкі —

і з паважнасьцю кляснае кіраўнічкі

зробіш выснову, што

цела чакае

толькі пяшчотнай цярплівасьці,

а душа —

інтуіцыі.

Я адкажу

недаверлівым сьмехам

і віном

у пераблытаныя келіхі

(мне дастанецца глыток

з малінавым прысмакам

памады):

няўжо няма таямніцы

ў гэтай вібрацыі паветра

вакол постаці,

падобнай да полымя сьвечкі?..

Але ўжо нараджаецца

новы прыліў, і

зьвечарэлыя вокны

сплываюць па сьценах

у зялёнае прадоньне,

куды праз хвіліну абрынуцца

самі сьцены,

і нашыя целы загавораць

на мове вечнасьці,

а душы будуць

з зайздрасьцю прыслухоўвацца

да іх,

дрэйфуючы

ў пенлівай субстанцыі жыцьця

насустрач ночы.