Паром празь Ля-Манш

Усё жыцьцё — разьвітаньне з табой,

што пачалося

яшчэ да маіх нарадзінаў

на полацкім Верхнім замку,

доўжылася ў лёхах

сабору сьвятога Стэфана,

дзе чалавечы чэрап

быў самай ардынарнаю знаходкай,

у першым мужчынскім досьведзе,

набытым з палахлівай аднагодкаю

ў вясковай лазьні,

у самалёце,

які ня мог выпусьціць шасі,

і мне здалося, што

нехта адмераў мне

ўсяго дваццаць адзін год...

I ты, незнаёмая,

ужо разьвітвалася са мной

у дзіцячых гульнях,

у чужых абдымках,

у начных таксоўках,

пакуль два разьвітаньні

не перасекліся у тым імгненьні,

калі перад нашымі тварамі

любілася на галінцы крушыны

пара лясных пэрлямутравак

і дрыяды

зь сінімі ад чарніцаў вуснамі

заціхлі ў падлеску,

не адводзячы бессаромных вачэй,

а пылок з матыльковых крылцаў

аказаўся салодкі на смак,

і вада ў нашым возеры

назаўсёды засталася сьвежаю

ад твайго

навекі маладога цела,

якое будзе разьвітвацца з маім

у чабаровых уладаньнях

знаёмай мядзянкі,

у прыцемных успамінах

замшэлых азёрных шчупакоў,

у снах нашых сыноў, якім

у сярэдзіне наступнага стагодзьдзя

прысьніцца далёкае возера

і салодкі пылок

матыльковых крылцаў,

ва ўзоры якіх

зашыфраваная

наша вечная прыналежнасьць

гэтай бясконцасьці

разьвітаньня.