Паром празь Ля-Манш

У Англіі

ёсьць каралева

і ветлівыя палісмэны.

У Англіі

жывуць шэрыя вавёркі

і гарадзкія лісіцы.

У Англіі

смачныя пірагі з ныркамі.

У Англіі

ёсьць магіла Карла Маркса,

якую можна заслаць

газэтай «Советская Б.»

і выпіць,

каб капіталісты ўсіх краінаў

зьядналіся.

У Англіі

растуць магноліі,

а на сьняданак бываюць

сьвежыя суніцы.

Але ў Англіі

няма цябе,

і твайго

зьлёгку санлівага позірку,

і тэлефонаў з тваім голасам.

У Англіі

няма прэзыдэнта

і Таварыства ангельскай мовы

імя Ўільяма Шэксьпіра.

У Англіі

няма плаўленых сыркоў

і бурштынавага напою «Крыжачок».

Але ў Англіі

няма і цябе,

і тваіх нестандартных ножак,

і адважнай фрызуркі,

што марыць

зусім не пра грабеньчыкі.

У Англіі

ёсьць магчымасьць застацца

і піць каву на Пікадылі,

стаць сваім сярод галубоў

Трафалгарскага пляцу

і паіць «Гінэсам»

знаёмую лісіцу

ў раёне Фінчлі.

Але ў Англіі

няма цябе,

і твайго шэпціку,

сатканага з самых пяшчотных

і самых грубых слоў,

што казычуць вуха

пёркамі дзівосных фантазій.

А таму

я купляю для нас зь лісіцай

пляшку ірляндзкага лікёру,

і мы абыходзімся

бяз закусі.

Лісіцы ня плачуць,

толькі даверліва глядзяць у вочы.

Пад белымі скаламі Дуўру

нецярпліва чакае паром,

дзе я вып’ю за тое,

што пада мною свойскі Ля-Манш,

які рыфмуецца з словам «наш»,

а тады накіруюся ў WC, каб,

пабыўшы алегорыяй крыніцы,

учыніць дэфлярацыю

цнатліва белай ангельскай сьцяны.

Аднак гэта ўжо зробяць да мяне.

О, жывы подых радзімага кантынэнту!

На ім няма Англіі,

але ёсьць ты,

і дзесьці за Францыяй і Галяндыяй,

за Бэрлінам і Варшавай,

за Івацэвічамі й Койданавам

ты стаіш ля вакна

з келіхам у тонкай

цёплай руцэ

і чуеш, як родны памежнік

кажа мне:

«Здравствуйте!»