Паром празь Ля-Манш

Трое мужчын

ідуць паўзь мяне

па чыстым сьнезе —

тры ланцужкі сьлядоў

цягнуцца за імі.

Трое маіх сяброў

ідуць па белай нерушы,

і ланцужкі іх сьлядоў

абрываюцца.

Спачатку за адным,

потым за другім,

потым за трэцім.

Трое маіх сяброў

ідуць па сьнезе,

не пакідаючы сьлядоў.

Чаму за вамі няма сьлядоў? —

спалохана крычу я.

Я маўчаў,

калі трэба было гаварыць,

адказвае першы.

Я гаварыў,

калі трэба было маўчаць,

адказвае другі.

А ты, мой самы дарагі сябра,

чаму ты не азірнуўся?

Ён глухі,

адказвае першы.

Ён нямы,

адказвае другі.

Трое падарожнікаў

ідуць паўзь мяне

па чыстым сьнезе.