Паром празь Ля-Манш

Адкрываю канвэрт

з страхам:

а раптам твой ліст

станецца

лубянай старонкаю

палімпсэсту

альбо

глінянай таблічкаю

з вусенямі

няўцямных герогліфаў,

але папера разгортваецца

ў тонкі лісток

срэбра

і зьвініць

крышталёвым рэхам

твайго наструнена-адданага

цела,

а гаўбец

мякка адрываецца ад сьцяны

і плыве праз грызайль

імжыстага гораду

ў трымклівую верасовую

вусьціш,

навылёт прашытую

срэбнымі ніткамі,

якія ты называла

прадзівам

Сьвятое Дзевы.