Паром празь Ля-Манш

Калі зрастуцца

нашы нэрвовыя валаконцы,

калі мае леўкацыты

пабягуць па тваіх хрызалітавых жылках,

калі салёныя рукі

ператворацца ў плаўнікі

і

мы сьлізганём

у аквамарынавыя глыбіні,

з тэрасы ўвойдзе

паважная чайка і,

нахіліўшы набок галаву,

строга прамовіць:

запомніце гэты дзень,

сёньня —

сьвята найкарацейшага ценю.

Оксфард

Ад пэргамінавай готыкі

і ад завеі

над зьдзіўленымі нарцысамі

кружыцца галава,

і ёсьць рызыка

небясьпечна адхіліцца ад курсу,

пагатоў

глуха маўчаць пра Беларусь

навігацыйныя мапы

Бадлэйнскай бібліятэкі,

дзе зь сёньняшняга дня

будуць пыліцца

дзьве мае кніжкі пра Полацак.

Арыенцірам можа стаць

тваё імя,

напісанае вярбовым дубчыкам

на белым ходніку, —

толькі яго

імгненна схрумстае

памаранчавы сьнегаўборачны вусень.

Дзеля пэўнасьці

гэты арыенцір

лепей надрапаць

на стальніцы,

высьлізганай лакцямі

дзесяці студэнцкіх пакаленьняў,

што пасьля гулкіх аўдыторыяў

спасьцігалі горкую мудрасьць

пад нізкай стольлю

піўніцы «White Horse»,

а па-нашаму проста «Белы Конь»,

дзе кірыліца

ўжо адваявала сабе пляцдарм

у выглядзе

папулярнага расейскага слова

з трох літар.

Па галерэях Крайстчорч-каледжу,

палохаючы японскіх турыстаў,

бадзяецца дух

Льюіса Кэрала.

У засьнежаных лугах

мільганецца духам Алісы

вохрыстая лісіца.

Лёндан

вынырне з завірухі

мокрай няўтульнасьцю

дыкензаўскіх паралелепіпэдаў.

Тэмза

разам з душою

будзе перажываць

пэрыяд адліву,

а на ўскраіне ночы

прысьніцца ангельскамоўны сон:

я буду гувэрнэрам

малалетняга лорда

і пад сьпеў ранішніх драздоў

з асалодаю адлупцую яго

за нявывучаныя правілы

напісаньня «ў».