Паром празь Ля-Манш

Сам-насам з ноччу

гатую кактэйль,

дзе прапорцыі

штораз мяняюцца,

але інгрэдыенты тыя ж:

пляшка «Мядзьведжае крыві»;

мая беларуская кроў,

кропля крыві цыганскай —

вынік задаўненага граху

шклоўскай прабабкі па кудзелі;

першае каханьне

ў першай клясе,

якое клічуць Ірачкай

(у пэрсікавым пушку

на худзенькай шыйцы

заблытаўся камарык

недаробленай радзімкі);

зімовыя мроі пра лета,

калі Ірачка

патоне ў Дзьвіне,

а я пасьпею

выцягнуць каханую

на парослы гусінай лапкаю

бязьлюдны пляж

і зраблю ёй штучнае дыханьне,

як намалявана на

выратавальнай станцыі;

калі з вуснаў у вусны

ўдзьмуваеш паветра,

сэрца вырастае і

выпраўляецца ў падарожжа па

зьдзіўленым дзіцячым целе,

бессаромна адгукаючыся

ў самых розных органах;

аднекуль вылупляюцца

птушаняты першых вершаў

(яшчэ ня ведаю, што гэта

называецца натхненьнем);

поўная адсутнасьць

тэлефонаў і тэлевізараў і

вечная прысутнасьць гіпсу

на зламаных руках;

пошукі полацкіх скарбаў

і найлепшы археоляг — Дзьвіна

зь яе падарункам,

манэтаю багаславёных часоў

Жыгімонта Аўгуста

з «Пагоняй» на рэвэрсе, якую

(сьцёртую бацькам на парашок),

неўпрыцям зьем,

бо ў ломкіх юных костачках

бракуе медзі;

сон, дзе пакутліва ня ведаю,

што рабіць з настаўніцай батанікі,

такой самай прыгожаю, як наяве,

толькі абсалютна голай;

добрая вядзьмарка

бабуля Аўгіньня,

маміна мама;

яна ўмее замаўляць зубы

і выводзіць «каціную драпу»;

яна вучыць, што няможна хлусіць,

бо пачуе сьвяты Мікола і

будзеш сікацца ўначы...

Бабуля, а ты таксама сікалася,

калі казала, што дзед Максім

памёр ад сухоткі,

а насамрэч яго ў трыццатыя

расстралялі ў магілеўскіх кар’ерах,

а за дзень да свайго скону

ты гнала ў лазьні самагонку,

хоць афіцыйна пайшла ў маліну;

ты кажаш,

мне ўжо досыць,

але ж гэта ўсяго сухое чырвонае,

а ня твой пяршак,

празрысты, як вада

ў сьвятой Ільлюцінай крыніцы,

і, відаць, гэткі самы карысны

для арганізму;

калі ты загаварыла адтуль,

скажы мне,

ці ёсьць там Беларусь

і ці разумеюць там

па-беларуску

і як я пазнаю цябе,

хоць, магчыма, я заслужыў

іншае месца, дзе мы

ніколі не сустрэнемся;

а хочаш, я пакажу табе

сваю кватэру:

вось лазенка, а вось прыбіральня,

а гаўбца няма,

і ты можаш не хвалявацца,

што я грымнуся з высачыні,

а тут, забагацеўшы,

зраблю камін

з такой самай «Пагоняй»,

якую некалі зьеў

разам з профілем

Жыгімонта Аўгуста;

на камінную дошку

буду ставіць зялёную пляшку і

піць за той дзень,

калі ты не пусьціла ў свой ложак

п’янага бальшавічка з раёну і

засталася вечнай удавой;

а хочаш, я ўключу тэлевізар,

і ты ўбачыш,

як расейскія бомбы

забіваюць чачэнскіх дзяцей, —

пэўна, дзеля таго,

каб яны ня сікаліся ад страху;

а тваіх улюбёных «падушачак»

сёньня няма,

я прынясу іх табе пад бярэзіну,

дзе ты бываеш на Сёмуху

ў абліччы заўсёднае пчолкі;

чаму ты так рана

адляцела ў Вечны вырай,

назаўсёды пакінуўшы мяне

трохі інфантыльным полацкім мальцам,

які пачаў пісаць верш

і адразу зблытаўся.