Паром празь Ля-Манш

Ты — мая каханка,

і зараз,

каб сёй-той не пакутаваў ад здагадак,

я адкрыю тваё імя.

Праўда, сакрэт ужо вядомы

бяссоннаму, як Борхэс, праспэкту,

нашай раўнівай суўдзельніцы —

бабулінай саматканцы,

фатаграфіям і срэбнай рыбіне,

што прыплыла зь іншых часоў,

дзе цябе і мяне звалі іншымі імёнамі,

дзе ты, магчыма, была лесьбіянкай,

а я падабаўся мужчынам,

хоць не адказваў ім узаемнасьцю.

Апрача таго,

твой адрас вядомы

палівальнай машыне,

якая падбірала мяне ля пад’езду,

калі я рызыкаваў спазьніцца

на ранішні канцэрт жабаў

пасьля нашага ўлюбёнага кактэйлю —

шампанскае зь сьвітаньнем,

часам з дажджом

або з кубікам лёду,

што мы дапівалі

кароткімі асьцярожнымі глыткамі,

падобнымі да тваіх пацалункаў

зь лёгкімі прыкусамі.

(Напэўна, так кусаюцца

срэбныя паўночныя стракозы.)

Ты — мая каханка,

і я хачу, каб усе ведалі:

тваё імя — Ноч.