Паром празь Ля-Манш

У антычным аддзеле,

мы гутарым з імпэратарам Вэспасіянам

(9—79 гады нашай эры),

з тым самым, што абклаў падаткамі

грамадзкія прыбіральні,

каб сказаць сыну, што

грошы ня пахнуць.

Д’ябал зь імі, з прыбіральнямі,

кажу я,

але навошта было асуджаць на выгнаньне

стоікаў?

(А мая каханая

згаджаецца ў гэтую хвіліну на спатканьне.)

Затое я збудаваў Калізэй,

апраўдваецца Вэспасіян.

Але пры чым тут стоікі? —

не разумею я.

(А мая каханая

сьмела ўваходзіць

у чужыя дзьверы.)

Вэспасіян незадаволена чмыхае

мармуровым носам,

страчаным у нейкім

з дваццаці прамінулых стагодзьдзяў.

Наш сусед Сэптымій Сэвэр

зласьліва касавурыцца:

балбатня замінае яму

абдумваць паход на парфянаў.

(А мая каханая

паказвае сваю грыўку

чужому люстэрку.)

Хтосьці адбіў імпэратару Сэптымію

абедзьве рукі,

але, напэўна, не за тое, што ён

пачаў узводзіць тэрмы Каракалы.

Попел яшчэ не засыпаў

фрэсак Пампэі,

і смуглявы патрыцый

любіцца зь нявольніцай,

не зважаючы ні на нас,

ні на Ікараву авантуру,

ні на карабель Уліса.

(А мая каханая

падстаўляе вусны для пацалунку.)

У Лёндане цьвітуць вішні.

У Менску падае дождж.

Уліс праплывае паўз востраў сырэнаў.

Мая каханая кажа ня мне:

гэта — маё надвор’е.