Паром празь Ля-Манш

У ліпені

горад захапілі

белыя мятлушкі.

Яны кружыліся

вакол поўні

і вулічных ліхтарняў,

езьдзілі ў тралейбусах і

кватаравалі на кніжных паліцах

над ложкам.

Яны апускаліся нам на плечы,

калі мы любілі адно аднаго

перад нашым суўдзельнікам —

авальным люстэркам,

і зьняможана засыналі

на набітых эратычнымі фантазіямі

падушках.

Яны будзілі нас,

асьцярожна апускаючыся

на павекі,

пад якімі круціліся

відэастужкі сноў,

і ў завейным танцы

паўтаралі рыфмы і рытмы

нашае юравабнасьці.

Ты лічыла мятлушак

нечымі душамі

і паіла віном.

Я называў іх

дзіцячымі ўспамінамі

і частаваў марозівам...

Аднойчы ты сказала,

што вынайшла

магічную формулу

пераўвасабленьня

ў мятлушку і,

абдымаючы цябе ў той вечар,

я ўжо ведаў

твой выбар.