Паром празь Ля-Манш

Баюся гасіць сьвятло —

абступяць мяне скульптуры:

нясьцерпна холадна ім

і самотна

ў цемры

без чалавечых рук і вачэй.

Так было і раней,

але тады

ў туманным цемрыве

ратавалі мяне

твае рукі і

твае вусны —

цяпер

раскрывае абдымкі

толькі сылюмінавая Маргарыта.

Ноч навылёт

буду бавіцца

у гэтым безгалосым натоўпе,

пакуль не адчую, што,

вярнуўшыся раніцой,

сябар убачыць

сярод сваіх скульптураў

яшчэ адну —

паміж Вітаўтам

і безыменным жабраком.

Парцалянавы дамок

Аднойчы на дзень нараджэньня

ты падаравала мне

сьпічасты парцалянавы дамок,

падобны да віленскіх мураванак

з вуліцы Арклю,

дзе не разгубіліся б

ні Януш Радзівіл, ні Сымон Будны.

У дамка здымаецца дах,

і там можна запаліць сьвечку.

Тады ў неба маёй кватэры

падымаецца з коміну

бэзавая аблачынка,

вокны ператвараюцца

ў кавалачкі бурштыну,

а блакітна-белыя сьцены

робяцца цёплыя,

як кафля бабулінай грубкі,

і аб іх хораша грэць

азяблыя на марозе рукі.

Калі ўмела прымружыць вочы,

у вакне можна шмат чаго ўбачыць:

партрэт фанабэрлівага продка на сьцяне,

бутэльку сьветлага віна,

срэбную цукерніцу

з «марскімі каменьчыкамі»,

нас з табою за сталом,

драўляную лесьвіцу на мансарду.

Потым прачынаюцца гукі:

чыркаюць запалкі,

скардзяцца рыплівыя прыступкі,

па якіх мы падымаемся ў спальню,

просіць не сьпяшацца

твой голас.

Мне падабаецца гульня ў чараўніка,

які адначасова

грэе дзіцячыя рукі аб кафлю

і цалуе цябе ўсюды,

куды могуць дацягнуцца

на хрусткай прасьціне

мужчынскія вусны.

Ты ня ведаеш, што

паводле майго тастамэнту

гэтая парцалянавая маёмасьць

ужо належыць табе.

Я абяцаю і там

прыходзіць раней за цябе

і ставіць на парэчкавую сурвэту

два высокія келіхі,

падобныя да бусьлінае пары

на скошаным поплаве,

а калі прыпазьнюся —

чакай мяне на падвоканьні

або ў кутку канапы,

скруціўшыся ў цёплы клубок

зь ціхамірным дыханьнем,

што пахне юным целам

і старым горадам —

як у той дажджлівы вечар,

калі мы вярталіся зь Вільні.

Памятаеш,

аднойчы на дзень нараджэньня

ты падаравала мне

парцалянавы дамок?

Тут мы будзем жыць,

легкадумна прамовіла ты,

не падазраючы, што сказала

праўду.