Паром празь Ля-Манш

Учора ўвечары

я адклаў

прапахлы восеньню

і салодкім жаночым потам

рукапіс аповесьці

і нечакана ўзяўся выпісваць

зь сярэднявечных хронік

назвы тканінаў,

якія падараваў бы табе

на сукенкі,

гарсэты й спадніцы

ў часы Берасьцейскай вуніі.

На дзень анёла

ты атрымала б

цяжкі куфар

заморскіх сувояў,

і ўсё дзеля таго, каб,

распаліўшы камін

і адаслаўшы пахолкаў спаць,

блытаючыся ў мудрагельлі

гузікаў і завязак,

шукаць у імбірным прыцемку

спачывальні

тваё маціцовае цела,

якое — удваіх з душою —

чакае мяне

праз чатыры стагодзьдзі,

пасьля палітычнага мітынгу

і вулічных боек зь міліцыяй,

у прадзьмутым ветрам пакоі,

сагрэтым толькі камінам

з імбірнай спачывальні,

чыя замочная шчыліна

сталася працягам вока

маладога слугі —

пакуль я адлічваю

флярыны й талеры за

фаляндыш брунатны,

мухаяр гвазьдзіковы і

адамашак кармазінавы.

Мне яшчэ хопіць на

люндуш белы,

кір папяловы,

аксаміт узорны,

і застанецца пара манэтаў

на зялёную тафту і

згубленую ў дрогкім рыдване

срэбную завушніцу,

безь якой зусім зьмерзла

чуйная ракавінка

дасканалага вуха,

што замест голасу хваляў

ловіць мае крокі

на паплямленым крывёю

менскім бруку.