Парасткі

«Я не люблю цябе! Не люблю!» —

Крычала Рагнеда.

Паліў Уладзімір яе зямлю.

Дымілася неба.

З яблынь самлелых шмякалі ўніз

Печаныя ранеты.

Енк і плач стаптаных крыніц

У крыку Рагнеды.

Косы яе — па пыле дарог.

Косіцца конік гнеды.

Сцяўшыся, боты з мужавых ног

Зняла Рагнеда.

Узненавідзеўшы — прамаўчаць.

Сваё — употай.

Плыў праз гаркоту зведаны час —

Плыў адзінотай.

Дзеці былі. Унукі былі.

Ды праз агонь і беды

Не яго, а яе зямлю бераглі —

Зямлю Рагнеды!