Парасткі

А ручаі ўздымаюць гаману:

Сустрэліся пасля даўгой разлукі!

Адталыя выпростваючы рукі,

Шапнула вольха: «Пойдзе на вясну!»

I, выгнуўшыся, тужыцца рака:

Далей, далей бы сопкія ільдзіны!

Чакае бор пралескавага дзіва,

Вярба чакае ў вушка каташка.

Чакае свежае раллі плугар,

Рвуць на шматкі вятры аблокаў вату.

Пад ельнікам раздзьмухвае да свята

I сон-трава ліловы свой пажар.

А свята неўпрыкметку падышло.

Вось — сіняя, крынічная, жывая —

Такая далеч нада мной ўзлятае!

Ёй падстаўляю, як дажджу, чало...