Парасткі

Чарнее ў небе выразанкай

Касцёла тонкі сілуэт.

У вераснёўскім ясным ранку

Ужо зімовы лёгкі след.

Азёрнай сіняй панарамай

Зацешыцца міжволі зрок...

Дакуль мяне так будзе раніць

Чарговы твой, жыццё, урок?

Трывог, і шчасця, і хвілінных

Узлётных хваляў грабянцы?

Усе жыццёвыя правіны —

Як пагранічныя капцы.

А роўнай прагнецца дарогі,

А ясных хочацца вачэй!

А час бяжыць — няўмольны, строгі,—

Усё хутчэй, усё хутчэй!