Стыхія Вады прыняла
Мяне і замкнула абдымкі.
Палац залацістага шкла
Мае адлюстроўвае здымкі.
I шчэлепы рыб-вартавых
Уверх натапыраны грозна...
Нашу я сукенкі з травы,
З узорам пяшчотна-марозным.
Ні харч не турбуе, ні корч,
Што ў кроў разбівае калені,
I тут не ўрываюцца ў ноч
Балесныя, дзіўныя цені...
Ляніва і лёгка душы!
Нашто неслухмяныя рукі
Пакутліва просяць ў цішы
Зямнога цяжару і мукі?