Парасткі

Стыхія Вады прыняла

Мяне і замкнула абдымкі.

Палац залацістага шкла

Мае адлюстроўвае здымкі.

I шчэлепы рыб-вартавых

Уверх натапыраны грозна...

Нашу я сукенкі з травы,

З узорам пяшчотна-марозным.

Ні харч не турбуе, ні корч,

Што ў кроў разбівае калені,

I тут не ўрываюцца ў ноч

Балесныя, дзіўныя цені...

Ляніва і лёгка душы!

Нашто неслухмяныя рукі

Пакутліва просяць ў цішы

Зямнога цяжару і мукі?