Парасткі

Алелька! Човен твой на беразе,

А я заблыталася ў верасе.

Самлелі ногі неспадзеўкі,

Нібы ў якой дурненькай дзеўкі.

А я ж бруслёнам і блакіткаю

Так вышыла кабат з наміткаю,

Каб сустракаць цябе, як зорачка,

Ды басанож стаю — во горачка!

А я ж так бегла да цябе хутчэй!

Але не ўзняць цяпер сваіх вачэй:

Стралою да сасны прыбіта я,

Бо не табой была прапітая.

Табой была я толькі мучана —

Што перавяслам тым пакручана.

Якое век не растрасаецца,

Якое ў смсрці ўваскрасаецца...

Сасна стралою той патрушчана,

А я на волечку адпушчана...