Парасткі

Трапяткою юнаю жанчынай —

Праз вякі! Ды там, на жорсткім зрэзе,

Тросся дол... Там падалі мужчыны,

Плавіліся камень і жалеззе.

Водбліск фарбы, пэндзаль, прасвятленне,

Што вы прад вайны тупой хадою,

Прагай чужаземнага імкнення,

Прад усенароднаю бядою?!

Як бязлітасна гулі над краем

Навальніц грымотных пералівы!

Непахіснасць ад чаго такая

У вачах бяздонных і тужлівых?

Хто, і паміраючы, ад латаў

Захіліў цябе — адчайна, рэзка?

Не кажы, як зроблена была ты.

Раскажы, як ты ўцалела, фрэска!