Я так хацела цябе прыручыць —
Арла пасадзіць у клетку.
Ну, толькі хвіліну яшчэ памаўчы.
Пастой. I прыходзь хоць зрэдку.
Я ведаю, спеліцца сонцам час.
Такімі, як іншыя — будзем!
I ўсё-ткі бунтую каторы раз,
I ўсё-ткі — што скажуць людзі?
Прымі раздваенне маё і даруй
Каханне маё без меры.
Здзіраю адчай з сябе — з дрэва кару.
Ідзі... Адчынены дзверы.