* * *


Я так хацела цябе прыручыць —

Арла пасадзіць у клетку.

Ну, толькі хвіліну яшчэ памаўчы.

Пастой. I прыходзь хоць зрэдку.

Я ведаю, спеліцца сонцам час.

Такімі, як іншыя — будзем!

I ўсё-ткі бунтую каторы раз,

I ўсё-ткі — што скажуць людзі?

Прымі раздваенне маё і даруй

Каханне маё без меры.

Здзіраю адчай з сябе — з дрэва кару.

Ідзі... Адчынены дзверы.

Загрузка...