Парасткі

Ад слова пакутую, што і не сказана,

Ад ггогляду, што не было.

Навошта так моцна і чуйна я звязана

З табою нябачным сілом?

Прадбачу усё, што табе і няведама,

Разводжу рукой туманы.

Нашто не святлом, мой каханы, а верадам

Прыходзіш ты нават у сны?

Спарыш мой, крывінка, другое крыло маё,

Цябе адпускаю без слоў,

Як толькі захочаш — нібы я нязломная!

Навошта вяртаешся зноў?

Як наша планета імкліва вярцелася!

Падзенне, узлёт, перабой...

Я іншаю стала, якой не хацелася,—

Навошта, каханы, з табой?