Парасткі

Мой прытулак — не гэты магільнік стары,

Кіпарысам навекі прапдхлы і лаўрам,

У жалезе штыкецін, у горкай кары,

Што збірае мае пасмяротныя лаўры.

Гляньце — хмара па небе спакойна плыве!

Гляньце — кропля дажджу на бярозу упала!

Хіба мог я ўляжаць? Хай магіле-ўдаве

Мяне клікаць назад! Толькі ж вечнасці мала,

Каб шаптаць, грукацець, каб расказваць наўкол,

Кім ні буду — маланкаю, кропляй, раслінай,—

Ад любві і вернасці, без якой

Мы не можам людзьмі сябе зваць, не павінны!

Мой прытулак — не там, дзе помнік, як цень,

I на камені надпіс, нібыта пячатка!

Я лячу ў Беларусь то світаннем, то ўдзень,

I штодзённа жыццё пачынаю спачатку...