Парасткі

Чую звон твой, Сафія, чую

Скрозь стагоддзі і скрозь муры

У бяскрайнюю ноч глухую

I пад час світальнай зары!

Паімкне парой на палёгку,

Адарвуся ад роднай зямлі —

Ціха звон ударыць далёкі,

Сэрца водгукам забаліць.

Не ўзбунтуюся — а нашто мне

Працінаць і ўзносіць душу?

ПІто забыта — усё успомню.

Нежывое — уваскрашу.

Хай баляць мне, баляць, Сафія,

Дзіды тыя усе і мячы,

Што прымалі ў грудзі тугія,

Не скараючыся, крывічы!

Чую звон твой, Сафія, чую!

Аднаго прашу — не маўчы,

Дай мне моцы ў поўнач глухую,

Сваёй мудрасці навучы...