Парасткі

Мне жыць не захацелася аднойчы.

На мосце — плямы сініх ліхтароў.

Унізе плёскаўся халодны змрок,

Дзень не пачаў яшчэ змагацца з ноччу,

Яшчэ з адною ноччу, дзе не будзе

Твайго цяпла... Увесь цудоўны свет

Мне засланіў адзіны чалавек.

О, гэта немагчымасць быць, дзе людзі,

Дзе ў кожнага ўглядаешся — не ён!

Дзе я адна, як на чужым надворку!

Вільготнае асенняе надвор'е

Было т а к ім халодным, я к неон.

Блішчаў асфальт, раўнюткі, нібы шкло.

Было вакол пустэльна так і дзіка!

I я ішла адна, я к ўрыдзіка,

Але са мной Арфея не было...

Мне жыць не захацелася аднойчы,

Ды дзень якраз пачаў змагацца з ноччу...