Парасткі

Той заценены, той зацеснены

Між будоўляў кавалак зямлі!

Стане паркам ён — з крыкам, з песнямі...

Адпачынку мала далі!

Экскаватар зрые пагорачкі,

I ў адно — непатрэбны хлуд:

Агароджы, крыжы ды зорачкі...

Адзвінелае рэха пакут

У вясёлае перайначыцца.

Можа, так і павінна быць:

Не згубіўшаму — не заплачацца,

Не пражыўшаму — не забаліць.

Ды і я адрыну балеснае:

Як пакрочу — не павярну

Галавы да сівой алешыны,

Што матулі помніць труну.

Помніць постаць маю скамянелую,

Зледзянелую помніць жарству...

Стане сонца раптоўна белае

I абрынецца на галаву,

А на тых, на няўдзельных, бояззю

Ясакораў старых і ліп...

I якою лучаны повяззю

Ўсе мы з тымі, што ўжо былі?

Не хацелася б — а пазначыцца

Сум магіл старых і капліц.

Не згубіўшаму — а заплачацца,

Не пражыўшаму — а забаліць...