Парасткі

Хацела б мармуровымі калонамі,

А трэба толькі ўласнымі далонямі

Вас агароджваць і цяплом туліць...

А сэрца несціханае баліць

За будучую тую злагаду,

Якую, божа крый, не адвяду,

За нечаканы той мароз і снег,

Што кволых вас знарок не абміне...

За час, які дарэмна нам маліць...

Але найбольш душа мая баліць,

Што ты — што ты! — у вечнай барацьбе

Супроць мяне, і свету, і сябе.

I парасткі кахання зноў і зноў

За нас дваіх мне берагчы адной.

...Спакусна стане — прэч, не дараваць!

Няхай іх вецер будзе вырываць

I ледзяніць бязлітасна зіма!

...Няўжо наш плён, каханы мой, дарма?