Парасткі

Хіба вы можаце хаця б дазнацца,

Дзе, у якіх прасторах мы былі

I як маглі, свабодныя, спрачацца

З наіўнейшымі меркамі зямлі?

Якія адкрываліся цясніны,

Прыходзіла якая глыбіня?

Заснежаныя чуйныя раўніны

Нам песняй невядомаю звіняць.

Ды горка не хапае, не хапае

Ні часу, ані ўмення — на гады,

На вечнасць...

Па-ранейшаму сляпая,

Жыву, не заўважаючы бяды,

I сонца супакойліва мне свеціць,

I восень не шуміць лісцём у сне.

Але адна, адна ў бяздонным свеце,

Па сэрцу зорка раптам паласне,

Калі яна ў вячэрняе сумоце,

Пад аксамітам буйнай сінявы,

Павольная, ўстае на гарызонце,

Што колеру і барвы, і травы.

I памяць прачынаецца другая,

Абрысы растварае забыцця.

Нанова ў існаванне выбягаю

I радуюся свету, як дзіця!