Парасткі

Патароча прыйдзе такая —

У віры закружыць рака,

I шчака мая апякае

Ледзь знаёмага хлапчука.

А калі над вячэрнім полем

Перакружыцца белы свет —

Як ускрыкне раптоўным болем

Зацярушаны часам след!

Перад восенню — золка лоззю.

Серабрыста-вільготны дах.

Як прапахла з а ноч бярозай

Ля калодзежаў цэбры вада!

Як скрозь шчыліны у адрыне

Ружавеюць абрысы дня!

Хай пакіне мяне, пакіне

Тая добрая цішыня!

Так хавала яе ў дарогах,

Так без памяці берагла!

Што дрыжыш ля майго парога

Апярэннем чорным, страла?