Парасткі

За гаманлівасць звонкіх завушніц,

За пыху каляровае сукенкі

Плачу святлом, што пакідае зрэнкі...

Але і мілых мне шкада дурніц,

Што лашчацца да шыі, да плячэй

I цешацца надзеяй шчабятлівай

Зрабіць мяне прыгожай і шчаслівай...

Прыгожай, праўда, толькі для вачэй!

Я іх люблю. Крыўдлівым галаскам

Адказваю маўчаннем і тугою.

Ды за святлом дарогаю другою

Спяшаюся. У ім — мой скарб і скам.

Усё ж падчас адчайна я крычу:

«Ці мне спазнаць гармонію рамонкі,

Калі нямеюць вусны без гамонкі

I без пяшчоты холадна плячу?!»