Парасткі

На бераг Нёмана прыйду апоўначы

I, кінуўшы адзенне на траву,

Свабодная, мінулага не помнячы,

Вадой празрыста-цёмнай паплыву.

Імгненнай плынню сцягнены, схаваецца

Зямлі прасцяг, і знікнуць берагі...

Узнікне боль... Няхай не развітаецца

Душа з тваім абліччам дарагім!

Бо не крыніца, што спякотай выпіта,

Бо не святло, што гасне пры начы,

Бо мне аднойчы ўжо на долю выпала

Згубіць ад шчасця звонкія ключы...