Парасткі

Кожная сустрэча—быццам першая.

А расстанне — быццам назаўжды.

Ёсць у гэтым нейкая завершанасць,

Так, як прага і глыток вады.

То шукаць у немагчымай далечы,

А паветра — сполахі агню.

То стаіцца стомлена, кідаючы

На плячо, я к хустку, цішыню.

Ад чаго вось так? Нібы атручана

Сэрца — да тугі, да забыцця,

Вечна новай прагай неўміручага

I прычасцем да глыбінь жыцця.

На разломе цёмнага і светлага,

На сутыку — рукі, галасы...—

Хай прычасцем гэтым душы свецяцца,

Як на сонцы — кропелькі расы...