Парасткі

Такое новае маё вядро!

I дужы я каромысла абдымкі.

А я іду даўнейшым тым зазімкам

I запавольваю таропкі крок.

Крыніца сустракае м і ж снягоў

I звонка б'ецца ў чысціню вядзерца.

Няўжо ісці дамоў мне давядзецца,

I толькі рэха крыкне наўздагон?

Ды напярэймы скрозь : «О-о, пачака-ай!»

Ужо бяжыць! А я — не азірнуцца,

Прайсці недатыкальнаю і гнуткай

I не адчуць, што шчасця — цераз край.

Так хутка нам сталелася з табой!

Чаму ж не пасталелася шчасліва,

Чаму набытак гэтакі тужлівы,

А набліжэнне сталася бядой?

Імкненне быць... А «быць» яшчэ няма.

Блішчыць прастора сонечнаю беллю...

Каханы мой! Журботна нездарма

I незгасальна помніцца Забелле...