Парасткі

У адзіноты — пах валакардзіну,

Маладзіка зрушэнне па сцяне...

Усё, што страціла і што пакіну,

Прыходзіць і мяняецца ўва мне.

Хіба такім было тады расстанне,

Хіба шчымела гэтак і пякло?

Не наступае доўга-доўга ранне,

I не святлее доўга-доўга шкло.

Я не вярну цябе — і не вяртаю.

Іду насустрач будучаму дню.

Але чамусьці зараз спасцігаю

Усю тваю, мой добры, глыбіню.

За прывідамі бегла — а збавенне

Чакала тут... Сама сказала: «Не!»

Адно хачу: каб ты не знаў зрушэння

Маладзіка па соннае сцяне...