Парасткі

«...Каторую вясну са мною страчае,

Разважлівае не па гадах,

Дзіця, якому ў хвіліну адчаю

Я жыцця не схацела даць.

Прыходзіць. Смяецца. Голас — званок.

Яго ўздымаю на рукі: «Сынок!

Сінія вочкі мае!» Ды туман

Скрозь пальцы пройдзе — і ўжо няма.

Сяджу. Кашульку яму вышываю.

А нітка трымціць, нібыта жывая.

А можа, ты, нітка, звіешся ў клубочак,

Пакажаш дарогу, дзе мой сыночак?

Маўчыць пакой. Аж звініць адзінотай.

Кладуцца на твары маршчынкі ўпотай.

А сын — толькі ў снах. Тады пешчу, смяюся,

I сноў тых чакаю. Хачу. I — баюся...»